Το πολιτικό τοπίο στη Μεγάλη Βρετανία διέρχεται μία φάση σιωπηρής κατάρρευσης που υπογραμμίζει τις βαθιές διαφορές που έχουν κακοφορμίσει εδώ και καιρό στην κοινωνία, αλλά για λόγους σκοπιμότητας, αποσιωπήθηκαν από το πολιτικό κατεστημένο.

Εδώ και κάποιο καιρό η Μεγάλη Βρετανία, ενώ ζει υπό τις παραισθήσεις των προηγούμενων αυτοκρατορικών φιλοδοξιών, στηρίζεται ακόμη στους θεσμούς που συγκροτούν το «έθνος - κράτος» και αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο της οικονομικής επέκτασης και στρατιωτικής υπεροχής. Μετά τον καταστροφικό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (στον οποίο αναφέρομαι ως ο τελευταίος μεγάλος Ευρωπαϊκός Εμφύλιος Πόλεμος) και μετά τον τρόμο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Μεγάλη Βρετανία έπαψε να έχει σημασία στη διεθνή σκηνή, όπου παρατηρήθηκε επίσης η δραματική μετατόπιση ισχύος από την Ευρώπη στα χέρια αυτών που ωφελήθηκαν περισσότερο από τη μοιρασιά της λείας του πολέμου, και οι οποίοι έθεσαν ως στόχο την αποδόμηση της παλιάς ευρωπαϊκής ηγεμονίας και την ανάπλαση του κόσμου με βάση τη δική τους αίσθηση ταυτότητας και πεπρωμένου.

Το Ηνωμένο Βασίλειο ακόμη έχει την πεποίθηση ότι είναι μεγάλος παίκτης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, όπως κατά την αυτοκρατορική περίοδο όπου κυριαρχούσε το «Μεγάλο Παιχνίδι». Η απώλεια της αυτοκρατορίας ήταν ένα πολύ βαρύ φορτίο, που δύσκολα μπορούσε να αφομοιωθεί. Αλλά η πραγματικότητα είναι μία σκληρή αφέντρα. Ενώ, προς τα έξω, φαινόταν η «παλιά χώρα» κρεμόταν από τις φαντασιώσεις της, εσωτερικά ήταν σε σύγχυση και έφερε βαρέως την απώλεια της επιρροής της, αλλά η λουστραρισμένη επιφάνειά της παρέμενε γυαλιστερή. Η προσαρμογή της στον σύγχρονο κόσμο εμποδίστηκε από μια μεταμοντέρνα ευθύνη, που εμπεριείχε μία γεμάτη ζωντάνια πολυπολιτισμικότητα και μια ισχυρή έννοια συντηρητισμού και αγάπης για την παράδοση. Η Μεγάλη Βρετανία έγινε Αγγλία, η Αγγλία έγινε νότια Αγγλία και η νότια Αγγλία έγινε Λονδίνο. Η μόδα, το στυλ, η μουσική και η βιομηχανία του θεάματος έγιναν η νέα ατμομηχανή που έξαψε τη φαντασία. Μ' έναν απαίσιο τρόπο, το City του Λονδίνου άρχιζε να επηρεάζει την πολιτική και πολιτισμική ατζέντα. Έγινε ο μαγνήτης οικονομικών επενδύσεων χωρίς καμία ηθική ή κοινωνική υπεθυνότητα. Ενώ, οι περισσότερες πολυεθνικές εταιρείες βασίζονται στην εμφάνιση κανόνων και στη δημοκρατική λειτουργία του κόσμου των επενδύσεων, το City του Λονδίνου καμαρώνει ότι είναι αφοσιωμένο σε αυτό που γενικώς αναφέρεται ως «ελαφρά αίσθηση κανόνων».

Η ελαφρά αίσθηση των κανόνων έγινε η «μάντρα» για έναν νέο, γενναίο κόσμο. Έναν κόσμο όπου η ισχύς της αγοράς, ανεμπόδιστη από το κουλό χέρι της κρατικής παρέμβασης θα οδηγούσε το Βασίλειο σε ένα τολμηρό όραμα πλούτου και σταθερότητας.

Με την άφιξη του Νέου Εργατικού Κόμματος το μονοπάτι των παραισθήσεων ολοκληρώθηκε. Η Αγγλία μαγνήτιζε τους πάντες, ένα μέρος για να ζεις, για πάρτυ, για να σε δούνε. Όχι μόνο η Αγγλία ήταν μοντέρνα αλλά επίσης πρόσφερε μια αίσθηση ιστορικής αναφοράς. Εμφανιζόταν ως ισχυρή, δυναμική και ενσωμάτωνε μια μαγνητική αίσθηση αρχαίας υπεροχής. Η χώρα διατηρούσε ακόμη τη βασιλική οικογένειά της, τα κτήρια της, την αίσθηση του παρελθόντος της, τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης και τους αρχαίους δεσμούς της με τη γη και τις μυθικές φαντασιώσεις της για δικαιοσύνη, fair play, ζεστή μπύρα και κρίκετ. Μια από τις πιο κυνικές κληρονομιές του Νέου Εργατικού Κόμματος συνοψίζεται στη δήλωση ότι «η ταξική συνείδηση έχει γίνει μια απηρχαιωμένη έννοια».

Το έτος 2008 ήλθε με τον εναγκαλισμό ενός ηφαιστειώδους οργανισμού. Η αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ εξερράγη και μέσα σε αυτή την αναταραχή κάποια οικονομικά μεγαθήρια κλονίστηκαν. Το παλιό τραπεζικό σύστημα αποδείχθηκε αναποτελεσματικό και έπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Για να επιβιώσει αυτό το δυναμικό όν, στράφηκε στους ίδιους τους θεσμούς που ως τότε περιφρονούσε. Το Κράτος. Χωρίς το Κράτος, το δυτικό τραπεζικό σύστημα θα είχε εξανεμιστεί.

Η καταστροφή των τραπεζών σήμανε το τέλος του Νέου Εργατικού Κόμματος. Τα ΜΜΕ και το Συντηρητικό Κόμμα έδειχναν με το δάχτυλο τον Πρωθυπουργό εκείνης της περιόδου, τον Gordon Brown. Ο Brown κατηγορήθηκε προσωπικά για την ολοένα επιδεινωμένη τραπεζική κρίση. Στην πραγματικότητα, κάθε απόπειρα για δημόσιο διάλογο βασισμένο στη λογική είχε αποκλειστεί. Η Βρετανία ήταν σε κίνδυνο, ήταν απαραίτητος ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις είχαν υποστεί πανωλεθρία, ξέφευγαν από το στόχαστρο της κριτικής. Ενώ το τόσο δυσφημισμένο Κράτος έριχνε δισεκατομμύρια λίρες σε μια αγορά που ακόμη δεν υπόκειται σε κανόνες, τα πάντοτε αχαλίνωτα ΜΜΕ της δεξιάς απαιτούσαν λιγότερο κράτος στους τομείς κοινωνικής πρόνοιας της χώρας. Η μόνη λύση ήταν να απελευθερωθούν τα όποια συστήματα ελέγχου του κεφαλαίου από το κράτος. Μόνο η ιδιοφυής ιδεολογία της αγοράς θα μπορούσε να καθησυχάσει και να θεραπεύσει τους κινδύνους της κρατικής παρέμβασης. Ποιος έπρεπε τώρα να κατηγορηθεί για τον πανικό που εξαπλωνόταν ταχύτατα;

Σαν από μαγεία οι Οίκοι Αξιολόγησης παρουσιάστηκαν στο προσκήνιο για να πουν ποιοι πιστεύουν ότι αξίζουν πίστωσης. Δεν επικεντρώθηκαν σε επιχειρήματα υπέρ και κατά θεσμών αλλά έστρεψαν την προσοχή τους στα έθνη – κράτη. Αυτό-επιλέχθηκαν στη θέση ειδικών που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν σχετικά με τα ομόλογα και το τραπεζικό σύστημα, τα οποία κυριαρχούσαν στη θεωρία της νέο-φιλελεύθερης ατζέντας. Μέσα σε μια νύχτα, οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις έγιναν θύματα μιας σφαγής οργανωμένης από τους εφευρέτες του καπιταλισμού – καζίνο. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που είχαν αποτύχει παταγωδώς να προβλέψουν την καταστροφή το 2008 και τώρα το είδαν ως ευκαιρία να ξεκινήσουν μια σφαγή στην καρδιά της κοινωνικής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους. Παράλληλα με το Δ.Ν.Τ. οι Οίκοι Αξιολόγησης έστησαν έναν μηχανισμό που προώθησε ένα πρόγραμμα μαζικών ιδιωτικοποιήσεων της κρατικής περιουσίας για να καλύψουν την ανικανότητα του οικονομικού συστήματος που προκάλεσε εξ' αρχής την οικονομική κρίση.

Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ το βρετανικό κατεστημένο κάλυπτε τον εαυτό του με ψευδαισθήσεις και εμμονές αυτό-επιβεβαίωσης.

Κατηγορώντας τους πάντες και δείχνοντας τον κίνδυνο μόνο σε όσους ανήκουν στην Ευρωζώνη, οι Συντηρητικοί ανέπτυξαν μια επιχειρηματολογία που υποδείκνυε ότι η ανικανότητα των Εργατικών, η μαλθακότητα της Ευρώπης, η ισχυρή παρουσία του Κράτους και η οκνηρία των εργαζομένων συνετέλεσαν στην παρακμή της Βρετανίας σε διεθνές επίπεδο. Τα ΜΜΕ πήραν αυτό το γενικά και αόριστο μήνυμα και κυνήγησαν τους Εργατικούς από την εξουσία. Ωστόσο, παρά την παρουσία ενός μη δημοφιλή Πρωθυπουργού και μιας εξαντλημένης κυβέρνησης, οι Συντηρητικοί απέτυχαν να κατακτήσουν την απόλυτη πλειοψηφία και σχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού με το υποτιθέμενο εκσυγχρονιστικό κόμμα των Φιλελευθέρων Δημοκρατών. Σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ, αυτό είναι το αποτέλεσμα που επιθυμούσε η χώρα.

Αφήνοντας την εξουσία οι Εργατικοί είχαν ήδη αναπτύξει ένα σχέδιο που προέβλεπε σταδιακές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και είχε θέσει σε κίνηση μία έστω χαμηλού ρυθμού άνοδο της παραγωγικότητας. Ο συνασπισμός είχε ένα σχέδιο: μεγάλες περικοπές του Κράτους Πρόνοιας, παράλληλα μ' ένα πρόγραμμα τριετούς λιτότητας το οποίο θα επανέφερε την επιστροφή ενός ζωηρού, δυναμικού καπιταλισμού, απελευθερωμένου από την κρατική παρέμβαση. Επίσης το City του Λονδίνου θα διατηρούσε τον μύθο ενός επενδυτικού κέντρου παγκόσμιας εμβέλειας και δπμών ενώ θα διατηρούσε την ΑΑΑ αξιολόγηση από τους Οίκους Αξιολόγησης. Οι αγορές υπερέβαλλαν εαυτόν μ' αυτό το θαυμάσιο σχέδιο για να επιβάλλουν την απόλυτη ισχύ τους στην πλειοψηφία του πληθυσμού.

Στο πρόσωπο του David Cameron οι Συντηρητικοί βρήκαν έναν ηγέτη που έδινε την εντύπωση της ικανότητας και της συμπόνιας και σε αυτό του George Osborne έναν πολιτικό που διέθετε μαγικές ικανότητες αντίληψης αναμεμειγμένες με Μακιαβελική σοφία. Κανείς δεν μπήκε στον κόσμο να αναρωτηθεί πως αυτό το εξαιρετικό μυαλό δεν μπόρεσε να νικήσει έναν από τους πιο αντιπαθείς πρωθυπουργούς που μπορεί να θυμηθεί κανείς. Αλλά τα ΜΜΕ δεν είχαν περιθώριο για τέτοιες ευφυείς σκέψεις. Βρίσκονταν κατά πόδα της αυτοκρατορίας του Murdoch στην προσπάθειά της να διαμορφώσει το πολιτικό κλίμα στην Αγγλία. Πήγαιναν όπου «φύσαγε» ο Murdoch.

Αλλά ο Cameron και οι Συντηρητικοί είχαν μερικά προβλήματα: την τάξη, τα προνόμια και τον πλούτο. Ο Cameron έπαιζε με την έννοια μιας αταξικής κοινωνίας, που ήταν εξοικειωμένη με την κοινωνική κινητικότητα και τη φιλελεύθερη ηθική. Πράγματι, είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο στην ωραιοποίηση της εικόνας των Συντηρητικών και μέχρι το 2008 ήταν θαυμαστής της οικονομικής πολιτικής του Νέου Εργατικού Κόμματος. Ο Cameron είναι ειδικός σ' αυτά. Αντιπροσώπευε μια εξιδανικευμένη εκδοχή ενός πεφωτισμένου Συντηρητισμού μπολιασμένου με ικανότητες στην οικονομική διαχείριση.

Η ιδέα της τάξης, μια πραγματικότητα που είχε λοιδορηθεί από το λεξιλόγιο του πολιτικού διαλόγου, είχε συνδεθεί με μία έννοια που αντιτίθετο στην ιδέα της προόδου και της κοινωνικής κινητικότητας. Ο Cameron γνώριζε ενστικτωδώς ότι η τάξη δεν πρέπει να συγκρουστεί με την κατασκευασμένη εικόνα που τόσο επιμελώς είχε περιποιηθεί. Το πρόγραμμα λιτότητας αφορούσε όλη την αγγλική κοινωνία. «ΤΟ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ» ήταν η πολεμική κραυγή του. Η τάξη και η κοινωνία έγιναν μια ιδέα που υποδείκνυε μια αίσθηση αυτοπεποίθησης και ανανέωσης. Η χώρα κατανοούσε τη θέση της στον κόσμο και ακόμη διακατεχόταν από μια αίσθηση μεγαλείου, αν όχι την πεποίθηση ότι ήταν μεγάλη δύναμη. Είμαστε πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ και υποστηρίζουμε όλες τις πολεμικές περιπέτειες εκείνης της χώρας. Ο Cameron και ο κυβερνητικός συνασπισμός ήθελε να μιμηθεί τη μαγεία του Αμερικανικού καπιταλισμού υπονομεύοντας εντελώς την αξία της κρατικής διοίκησης και τις πρωτοβουλίες της.

Το σχέδιο ήταν απλό: γρήγορες περικοπές, και μετά άφησε την ελεύθερη αγορά να καλύψει το κενό του Κράτους. Η ανεργία θα μειωνόταν από θέσεις εργασίας που θα εμφανίζονταν στις ανανεωμένες δομές της αγοράς. Η ανεργία θα ανέβαινε για λίγο αλλά θα επέστρεφε στα προ του 2008 επίπεδα σε σύντομο χρόνο. Η οικονομία θα αναπτυσσόταν ξανά και η Βρετανία θα γινόταν πάλι ένας μεγάλος παίκτης στη διεθνή σκηνή.

Η νεοφιλελεύθερη ατζέντα έπαιζε εν ου παικτοίς. Ο Συνασπισμός δεν φοβόταν την κριτική του Milliband, του νέου ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, που τον εκλάμβανε ως αριστερό ανέκδοτο. Πράγματι, ο Milliband είχε μια πολύ εχθρική υποδοχή από όλα τα ΜΜΕ που υποστήριζαν ότι θα εκδιωκόταν από τη θέση του ως ηγέτη του Εργατικού Κόμματος.

Αλλά εδώ και μερικούς μήνες, ο Milliband ανεβαίνει σε αυτοπεποίθηση προκαλώντας εκνευρισμό στον Cameron που ήλπιζε ότι είχε ξεφορτωθεί αυτό το πρόβλημα. Ήταν ο Milliband που υποχρέωσε τον Cameron να προβεί σε έρευνα για την υπόθεση Murdoch, ο Milliband που υπονόμευσε την προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα ήρεμου ελιτισμού του Cameron. O τελευταίος άρχισε να χάνει τον έλεγχο και εμφάνισε μια πλευρά του εαυτού του που μόνο ήρεμη δεν είναι. Ερωτήσεις σχετικά με το προνομιούχο παρελθόν των Cameron και Osborn άρχισαν να γίνονται. Η τάξη, αυτό το φαινόμενο για το οποίο δεν μίλαγε κανείς, σιγά σιγά ανασταίνεται από κάποιους σχολιαστές με κουράγιο, και το γεγονός ότι οι περισσότεροι Συντηρητικοί υπουργοί ήταν πολυεκατομμυριούχοι δεν πέρναγε απαρατήρητο από το πλήθος που υπέφερε από την λιτότητα. Το σύνθημα «ΤΟ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ» υπονομεύτηκε σταδιακά από την πραγματικότητα, δηλαδή την ανικανότητα του κυβερνητικού συνασπισμού.

Σαφώς η ιδέα της κοινωνικής κινητικότητας έδειχνε ως μια υπόθεση που με πολύ δυσκολία θα μπορούσε να διατηρηθεί. Μετά τους Cameron, Osborne και Clegg, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός εκ των Lib Dem, ποτέ δεν χρειάστηκε να συλλογιστεί γύρω από την έννοια της κοινωνικής κινητικότητας. Ήταν όλοι μέρος αυτής της μοναδικής ομάδας, που είναι γνωστή ως το «Κατεστημένο». Είναι μια μη προσδιορισμένη τάξη πραγμάτων στην κοινωνία, που υπάρχει έξω από τις καθιερωμένες αξίες της κοινωνίας. Δεν έχει καθορισμένες αξίες, αλλά κατανοεί την έννοια της κοινωνικής υπεροχής της. Είναι μια ακραία κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική τάξη, που κατανοεί απολύτως τις υποχρεώσεις της απέναντι στις δεξιές ιδεολογίες και τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά δόγματα. Είναι μια κλειστή λέσχη, ανοικτή μόνο σε λίγους προνομιούχους. Γεννιέσαι μέσα στο κατεστημένο. Είναι ένα μέρος ανατροφής και υψηλής εκπαίδευσης, όπου η συναισθηματική αγραμματοσύνη είναι σε έξαρση. Μια από τις πολλές φαντασιοπληξίες της τάξης αυτής είναι η υποτιθέμενη πραγματικότητα ότι είναι απομονωμένη από την οικονομική λιτότητα, αυτή ακριβώς που επιθυμούν να επιβάλλουν στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Αυτή η αίσθηση απομόνωσης συνθέτει τα προβλήματα που σχετίζονται με τα προγράμματα λιτότητας που επεξεργάζονται. Για να το πούμε απλά, δεν μπορούν να σκεφτούν δημιουργικά, ανταποκρίνονται μόνο σε ότι γνωρίζουν και ότι γνωρίζουν δεν είναι ενδιαφέρον, και σίγουρα όχι ιδιαίτερα ευφυές.

Απομονωμένοι από τον υπόλοιπο ιδεολογικό κόσμο, οι κυβερνητικοί αρνούνται να ενθαρρύνουν οποιαδήποτε αναφορά σε εναλλακτικά προγράμματα. Αντίθετα, συνεχίζουν τυφλά την εφαρμογή της λιτότητας ενώ υποστηρίζουν ότι η χώρα κινείται στη σωστή κατεύθυνση και σύντομα η ελεύθερη αγορά θα μας σώσει από τα κακά συνδικάτα και τον σοσιαλισμό. Ως τώρα, σημαντικοί καθηγητές οικονομικών απαιτούσαν επανασχεδιασμό του προγράμματος. Πράγματι, φωνές από τον χώρο της οικονομίας άρχιζαν να προβλέπουν βαθιά ύφεση. Κάθε πρόβλεψη αναφορικά με τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της χώρας που ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Οικονομικών και τον Osborne αποδείχθηκαν παντελώς άστοχες. Η κυβέρνηση απλώς κατηγόρησε τους πάντες εκτός από τον εαυτό της και εξήγγειλε περισσότερες περικοπές στις κρατικές δαπάνες. Το κοινό άρχιζε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, η απουσία σοβαρού σχεδίου που θα διασφάλιζε την οικονομική ανάπτυξη, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή ήταν πλέον εμφανής. Αλλά ο Osborne υπερασπίστηκε το σχέδιο του. Ο μόνος στόχος ήταν η διατήρηση του τριπλού Α από τους πανίσχυρους Οίκους Αξιολόγησης.

Ο Cameron ήταν παγιδευμένος σε ένα πολύ παράξενο πρόβλημα, που πολύ σπάνια συμβαίνει στα πολιτικά. Η πρώτη γραμμή των υπουργών του θυμίζει τη συγκέντρωση πρωταγωνιστών σε βικτωριανή, γοτθική ιστορία τρόμου. Καλοθρεμμένοι, εριστικοί, υπερόπτες, αποτύπωναν ακριβώς αυτή την εικόνα που ο Cameron προσπαθούσε να θάψει.

Στις 21 Μαρτίου 2012, ο Osborne παρουσίασε στη Βουλή των κοινοτήτων τον προϋπολογισμό του 2012. Ο Osborn είναι ένας ενδιαφέρον χαρακτήρας. Πιστεύει απόλυτα στον εαυτό του, ακόμη στην ίδια του τη σκιά. Υπερβολικά γεμάτος αυτοπεποίθηση και υπερβολικά υπερόπτης και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, είναι η επιτομή των χειρότερων πλευρών της προνομιούχας τάξης στην Αγγλία. Όταν παρουσίασε τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης συνασπισμού επέφερε ένα αριστοτεχνικό χτύπημα που κατέστρεψε κάθε έννοια μιας υποτιθέμενης εθνικής κυβέρνησης. Παρουσίασε περικοπές σε όλους τους τομείς πρώτης ανάγκης και συνεχίζοντας τη επίθεσή του στο Κράτος, ανακοινώνοντας δραματικές περικοπές για τους πάμπλουτους. Έτσι ακριβώς. Ναι, αυτή η ιδιοφυία παρουσίασε στο έθνος ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΎΣΙΟΥΣ!!!

Για κάποια αιτία οι Τόρυς σκέφτηκαν ότι αυτή πρόταση είναι η απόλυτη κίνηση ιδιοφυίας ενός εξαίρετου τακτικιστή, κάτι που μόνο το ευφυές μυαλό ενός Τόρυ θα μπορούσε να είχε εφεύρει. Τα έδρανα ξεσηκώθηκαν από ενθουσιασμό. Επιτέλους τα παιδιά των ακριβών Κολλεγίων είχαν καταφέρει κάτι που η χώρα περίμενε τόσο καιρό. Αλλά οι συνέταιροί τους, οι Lib Dems δεν έδειχναν ευτυχισμένοι. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο Milliband πήρε τον λόγο στη Βουλή. Πάντα ένα δύσκολο εγχείρημα για έναν αρχηγό της Αντιπολίτευσης αλλά ακόμη πιο δύσκολο για τον Milliband λόγω της υποτιθέμενης απειρίας του και της έλλειψης χαρίσματος. Ξευτίλισε ολόκληρη την ιδεολογία του οικονομικού προγράμματος του κυβερνητικού συνασπισμού και γκρέμισε τα σχέδια του Cameron και τη φήμη του Osborne.

Μ' ένα χτύπημα αριστοτεχνικό, ο Milliband ρώτησε τους πολυεκατομμυριούχους των μπροστινών εδράνων πόσα θα εξοικονομούσαν από την μη πληρωμή φόρων και την επιβολή φοροαπαλλαγών. Ο Osborne άσπρισε και ο Cameron βυθίστηκε μέσα στην πράσινη δερμάτινη καρέκλα του αναρωτώμενος πως ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό. Δεν ήταν στο σενάριο κάτι τέτοιο. Μέσα σε λίγα λεπτά το τραπέζι είχε αναποδογυριστεί και η πλάστιγγα είχε γείρει εις βάρος τους. Αυτή η επίθεση των Εργατικών χτύπησε τους Τόρυς εκεί που τους πονάει περισσότερο, ειρωνεία και ταξικά προνόμια. Η τάξη ήταν πάλι στην ατζέντα.

Αυτός ο προϋπολογισμός και η συνέπειές του ακόμη αναλύονται από τους πολιτικούς σχολιαστές όλων των ιδεολογιών. Θεωρήθηκε ως πολιτική καταστροφή και ο χειρότερος προϋπολογισμός που θα μπορούσε να θυμηθεί κανείς, ωστόσο επέτρεψε μια μεταβολή στην ατζέντα για τα οικονομικά επιτρέποντας πιο λογικές και ανθρωπιστικές φωνές να ακουστούν. Η πλευρά που αντιτίθεται στη βιαιότητα της λιτότητας άρχισε να βρίσκει διέξοδο στα ΜΜΕ. Αυτό που ήλπιζε στην πραγματικότητα ο συνασπισμός ήταν απλά μια κακή ζαριά στον τζόγο της οικονομίας. Μια μορφή καταστροφικού καπιταλισμού χωρίς περιορισμούς. Όταν τα φώτα έπεσαν στις παράξενες ιδέες του Osborne δεν τις βρήκαν μόνο απεχθείς αλλά και επικίνδυνες σε πολιτικό, οικονομικό επίπεδο, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλο ρίσκο είναι όταν η οικονομία περνάει στα χέρια των προνομιούχων και ανθρώπων εκτός τόπου και χρόνου.

Η φήμη του Osborn διαλύθηκε, ειδικά αφότου συνδέθηκε με την Christine Lagarde. Όταν η Madame Lagarde κάλεσε τους Έλληνες γονείς να πληρώνουν τους φόρους τους, ενώ αυτοί αγωνίζονται να ταΐσουν τα παιδιά τους, εξόργισε σχεδόν τους πάντες στην Αγγλία. Μια ηλίθια και απεχθής δήλωση που φάνηκε ακόμη χειρότερη από το γεγονός ότι η Μεγάλη Κυρία δεν πληρώνει καθόλου φόρο. Και ποιος στάθηκε στο πλευρό της; Κανένας άλλος από τον κολλητό της, τον George Osborne. Χαμογελούσε και συγκατάνευε με το κεφάλι του. Δύο επικίνδυνοι ηλίθιοι μαζί.

Στην επόμενη ανταπόκριση θα εξετάσω τις παράξενες διεργασίες μέσα στο αγγλικό κατεστημένο και τα διαβρωτικά αποτελέσματά του στην αγγλική κουλτούρα και ταυτότητα.

 

Από το Λονδίνο, για το Historical Quest, Άλαν Pritchard

Μετάφραση: Γιάννης Χρονόπουλος