Αυτό που συνέβη το σαββατοκύριακο της 6ης και 7ης Αυγούστου στο Λονδίνο και οι επακόλουθες ταραχές σε άλλες αγγλικές πόλεις τις επόμενες δύο μέρες έχουν γίνει μέρος του Αστικού Μύθου του Λονδίνου και της ανάπτυξης των Αγγλικών Πόλεων.
Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε να θέσουμε ερωτήματα για τον ρόλο των ΜΜΕ στη δοξοποίηση αυτών των ταραχών, που εκτυλίχθηκαν με τόση βίαιη, θηριώδη, σφοδρή και παράλογη καταστροφικότητα. Η εικόνα που παίχτηκε από τα ΜΜΕ παρουσίασε το πορτραίτο ένος έθνους σε ηθική και κοινωνική παρκμή. Φλεγόμενα καταστήματα και μασκοφόροι νεαροί τοποθετημένοι στο λαμπερό πορτοκαλί σκηνικό ενός ρημαγμένου κτηρίου ταιριάζουν περισσότερο σε κινηματογραφικές αναπαραστάσεις παρά σε λογική και σε βάθος αναφορά των γεγονότων. Και εδώ βρίσκεται η ανυπέρβλητη δυσκολία να καταλάβει κανείς τι πραγματικά συνέβη. Αυτό που συνέβη ήταν παράλογο και αυτό πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης στη προσπάθεια κατανόησης των γεγονότων.
Για να κατανοήσει κάποιος αυτά τα μοναδικά γεγονότα πρέπει να πάψει να ψάχνει για λογικές απαντήσεις. Πρέπει να εκτιμήσουμε την περιπλοκότητα μιας ολόκληρης σειράς μύθων, πραγματικοτήτων, αφηγήσεων και ιστορικών γεγονότων, που βρίσκονται κρυμμένα στα τοπία κάθε πόλης. Έχει γίνει πλέον κοινότοπο για καθένα με προοδευτική συνείδηση να αποδίδει τα αίτια σε απλουστευτικές πολιτισμικές προβληματικές και ακόμη να προτείνει ότι τα γεγονότα αυτά, σε μερικές περιοχές του Λονδίνου και άλλες πόλεις, προλέγουν την ανάδυση μιας επανάστασης.
Το δεξιό, συντηρητικό πολιτικό κατεστημένο εισήλθε σε μια παράφρονα στομφολογία υποστηρίζοντας ότι το τέλος του πολιτισμού φτάνει και ότι τα μόνα μέσα για να σωθεί ο κόσμος είναι η κήρυξη πολέμου σε μια μικρή μειονότητα ανθρώπων που δεν έχουν καμία αντίληψη πολιτικής συμμετοχής ή επαναστατικών πόθων.
Ξέχωρα από το Τότεναμ και την έκρηξη που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Mark Duggan, ένας ιός εξαπλώθηκε σε άλλες πόλεις που πήρε τη μορφή του ξεσπάσματος του όχλου και ο όχλος είναι άφρων. Ο όχλος καταβροχθίζει την ατομικότητα και διαστρέφει τη λογική. Το Λονδίνο έχει μια τέτοια προϊστορία βίας. Έτσι, πριν κοιτάξουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την παράλογη λεηλασία περιουσιών και την ωμή βία, ας κάνουμε μια σύντομη παύση και ας κοιτάξουμε το Βίαιο Λονδίνο.
Από τη στιγμή που οι Ρωμαίοι έκτισαν το Λονδίνο στις λασπώδεις όχθες του Τάμεση ποταμού, το Λονδίνο καταστράφηκε από την πρώτη εκ των πολλών βίαιων εξεγέρσεων, όταν η Βουδίκη και οι πολεμιστές της λεηλάτησαν και κατέκαψαν την πόλη το 60 μ.Χ. Αυτότο γεγονός έγινε ένα από τα πιο περίφημα παραδείγματα λαϊκών εξεγέρσεων και καταστολής.
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη, το Λονδίνο είναι ένας μαγνήτης για εναλλακτικές μορφές πολιτικών και ταξικών αγώνων. Έχουμε το μερίδιο μας σε δημοφιλείς συνομωτικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις του κράτους, την αστυνομία, τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες. Η ιστορία του Λονδίνου είναι μια ιστορία πολιτικού ακτιβισμού, μέσα από οδομαχίες, συγκρούσεων στις φτωχογειτονιές, δολοφονίες και εκρήξεις βομβών – αποτέλεσμα της δράσης μιας μεγάλης γκάμας δημαγωγών και δημοκρατικών, φανατικών τρελλών και πολιτικά φιλελεύθερων, μισαλλόδοξων και κοινωνικών επαναστατών. Ξεχάστε αυτά και θα ζείτε με την άγνοια για τους κοινωνικούς μύθους και τις αστικές πραγματικότητες. Το Λονδίνο είναι βίαιο. Κρύβει την πραγματικότητά του μέσα από έναν φτιαχτό κόσμο Βασιλιάδων και Βασιλισσών και κατασκευασμένων μύθων.
Ο υπόγειος κόσμος του Watt Tyler, το κίνημα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση μέσα από τις εξεγέρσεις του Γκόρντον, οι Συνωμότες της Cato Street, οι σουφραζέτες, οι οπαδοί του Mosley και ο ΙRA, αυτοί είναι το Λονδίνο.
Δεν θα κρίνω τους πολυεπίπεδους λόγους πίσω από τις εισβολές του όχλου στα κέντρα των πόλεων σε όλη τη χώρα, εκτός από την επισήμανση ότι κάθε σαββατοκύριακο εκατοντάδες μεθυσμένοι τριγυρίζουν στα κέντρα των πόλεων αναζητώντας τη λήθη από μια πραγματικότητα που προσφέρει μόνο στιγμιαία ικανοποίηση και ανεξέλεγκτη απληστία. Νεαρές ομάδες ανθρώπων είναι αποκομμένοι από τις πολιτικές εξελίξεις και δομές. Ο ρόλος της πολιτικής είναι ανίσχυρος μπροστά στην απληστία και τις παγκόσμιες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές. Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι μπροστά στις εμμονές των ΜΜΕ και των καταναλωτών με ασημαντότητες. Ο πολιτικός διάλογος είναι άδειος. Δεν υπάρχει κοινωνικό συμβόλαιο. Η Αγγλία όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχει αγκαλιάσει ριζικά την ιδέα της ελεύθερης αγοράς. Οι κοινότητες και οι βιομηχανίες έχουν αποδεκατιστεί. Αυτό το ξέσπασμα του όχλου είχε να κάνει με τη λεηλασία καταστημάτων για να αρπάξει αγαθά που του έχουν πει, ότι χρειάζεται, αλλά στ' αλήθεια δεν έχουν τρόπο να τα αποκτήσουν. Ήταν τρελό, λυπηρό και άσχημο. Και αρκετοί αθώοι υπέφεραν, οι ζωές τους κινδύνεψαν, επειδή βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Εκατοντάδες πολίτες έχασαν τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους. Αυτό δεν ήταν σύγκρουση μεταξύ συμμοριών, ήταν πείνα για μια συσκευή τηλεόρασης ή μοδάτα αθλητικά παπούτσια. Ο όχλος επιτίθεται μαζικά. Όπως ένας ιός, ο "ΟΧΛΟΣ" χρειάζεται ένα σώμα να του επιτεθεί και σε αυτή την περίπτωση, ο ιός επιτέθηκε στις ίδιες τις κοινότητές του.
Η αστική κοινωνία απειλείται, όχι μόνο από μερικές χιλιάδες αδαείς που κάνουν πλιάτσικο, αλλά από μια πολιτική ιδεολογία που θέλει να καταργήσει τον ρόλο του κράτους και αποδεσμεύσει την ελεύθερη αγορά. Οι πολίτες και οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει την πίστη τους στις ίδιες τις δομές που δένουν τις κοινότητες. Δεν έχουμε φωνή μέσα στο σύστημα. Οι Οίκοι Αξιολόγησης έχουν περισσότερη πολιτική δύναμη από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Κάτι είναι σάπιο στο Έθνος-Κράτος. Οι πολίτες υποφέρουν και οι πολιτικοί φοβούνται να πάρουν γενναία μέτρα που θα αποκαθιστούσαν την πίστη στη Δημοκρατία. Οι νέοι είναι άνεργοι, χωρίς όραμα για το μέλλον τους.
Τι συνέβη λοιπόν; Το τι συνέβη δεν έχει σχέση με το πλιάτσικο που ακολούθησε σε πολλές πόλεις τις Αγγλίας, αλλά αυτό που συνέβη άναψε τη σπίθα.
Αυτό που συνέβη άρχισε με τα δολοφονικά πυρά που σκότωσαν τον Mark Duggan στη Τότεναμ High Road, την Πέμπη της 4ης Αυγούστου.
Είχαν περάσει μόλις 48 ώρες και μια σειρά από άκριτες, κακώς αξιολογημένες δημοσιεύσεις της αστυνομίας για τη δολοφονία του Μark Duggan, ενός επιβάτη ταξί στο πίσω μέρος του. Η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι ο Μark Duggan άνοιξε πυρ εναντίον αστυνομικών, και αυτοί ανταπέδωσαν τα πυρά, σκοτώνοντάς τον. Αυτή η εκδοχή σύντομα κατέρρευσε. Η οικογένεια του θύματος είχε μια ειρηνική διαμαρτυρία έξω από το αστυνομικό τμήμα του Τότεναμ στο Βόρειο Λονδίνο. Το Τότεναμ είναι μια παλλόμενη κοινότητα και όπως σ' όλες οι πολυεθνικές κοινότητες, πάντα υπάρχει ένταση μεταξύ των αρχών και μέλη των κοινοτήτων. Η κουλτούρα των συμμοριών υπάρχει αλλά όχι στο μέγεθος που τα ΜΜΕ θα ήθελαν να νομίζει η μεσαία Αγγλία, η αγγλική αστική και μικροαστική τάξη.
Το τι συνέβη στα σκαλοπάτια του αστυνομικού τμήματος είναι ακόμη μέρος της μυθολογίας αυτής της εξέγερσης. Παρόλα αυτά, η πολιτική αναταραχή εξερράγη. Ήταν μια εξέγερση διαφορετική από τον ιό της λεηλασίας και του πλιάτσικου που μόλυνε τις άλλες πόλεις στην Αγγλία.
Η βία περιορίστηκε σ' ένα μικρό τμήμα της κοινότητας. Αλλά η έκρηξη είχε συντριπτικά αποτελέσματα. Ο βαθιά ριζωμένος ανταγωνισμός έβραζε σε τέτοιο βαθμό που κατέληξε σε μια λύσσα που συγκλόνισε την Αγγλία. Δεν ήταν μια συντονισμένη εξέγερση ενάντια στο κράτος. Ωστόσο, ότι συνέβη θα έχει ηφαιστειώδεις επιπτώσεις για όλη την κυβέρνηση. Είναι ακόμη νωρίς να πει κανείς ποιο θα είναι το αποτέλεσμα από τα γεγονότα των τελευταίων πέντε ημερών, αλλά η υποταγή μας έχει κατακερματιστεί και επιτέλους, οι πολίτες αρχίζουν να ρωτούν ποιοι πραγματικά ευθύνονται και πολλά δάκτυλα δείχνουν την απληστία του βρετανικού τραπεζικού συστήματος, τους διεφθαρμένους βουλευτές μας, το σκάνδαλο των υποκλοπών, τις ξεχασμένες υποσχέσεις που φορτώθηκαν σε ένα εκλογικό σώμα, που ποτέ δεν ψήφισε για αυτά τα δρακόντεια μέτρα που υποχρεώνονται να καταπιεί ο αγγλικός λαός.
Του ανταποκριτή μας από το Λονδίνο, Αlan Pritchard