Γιατί άραγε, η εισβολή στη Σ. Ένωση, απετέλεσε τόσο κομβικό γεγονός για τη μελέτη της Ιστορίας του Εθνικοσοσιαλισμού και του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Καταρχήν, σε τούτο το σημείο θεωρείται σκόπιμο να επιχειρηθεί μια -έστω πολύ περιορισμένη- προσέγγιση της σχέσης των δυο αυτών ολοκληρωτικών συστημάτων σε ιδεολογικό επίπεδο.

Μια πρώτη σχετική έννοια, είναι ο αντικαπιταλισμός. Στη σοβιετική περίπτωση, παρουσιαζόταν ως κυρίαρχη ιδεολογία σε όλα τα επίπεδα. Όσον αφορά το αν στην πραγματικότητα αυτό ίσχυε, εδώ χρειάζεται στη σχετική συζήτηση να ληφθεί υπόψη και η άποψη ότι στη Σ. Ένωση υπήρχε» κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός. Σχετικά με τον Εθνικοσοσιαλισμό, είναι αναγκαίο να επισημανθούν τα εξής: Με επικεφαλής τον Gregor Strasser και ιδεολογικούς εκπροσώπους τους Gottfried Feder και Graf Reventlow, είχε δημιουργηθεί στους κόλπους της NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei) η λεγόμενη Κοινωνικοεπαναστατική Πτέρυγα (sozialrevolutionärerFlugel,) η οποία τασσόταν υπέρτων κρατικοποιήσεων, αλλά δεν κατάφερε να επικρατήσει έναντι του μικρού bοurgeois Hitler.[1] Απότην άλλη, ειδικά οι κλάδοι της πολεμικής βιομηχανίας και της μεταλλουργίας στήριξαν το καθεστώς αποφασιστικά.

Μερικά σημεία στα οποία η διαφορά μεταξύ των συστημάτων αυτών είναι πολύ χαρακτηριστική, είναι ότι στον Εθνικοσοσιαλισμό οι κυρίαρχες έννοιες είναι η φυλή (Rasse) και το έθνος (Nation), ενώ στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» είναι η κοινωνική τάξη (soziale Klasse). Π.χ. στην πρώην Αν. Γερμανία, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απαραίτητη προϋπόθεση για την εισαγωγή κάποιου στο Πανεπιστήμιο είναι να προέρχεται από εργατική οικογένεια. Βέβαια ορισμένα από αυτά τα καθεστώτα συνέχισαν τις εθνικιστικές τους εκκαθαρίσεις και μετά τη σταλινική εποχή (π.χ. ο Τσαουσέσκου στη Ρουμανία ήθελε να ισοπεδώσει 8.000 χωριά στα οποία κατοικούσαν η γερμανική και ουγγρική μειονότητα για να τα μετατρέψει σε αγροτοβιομηχανικούς συνεταιρισμούς. Τέλος, κλασικό τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου) [2]. Επίσης πολύ σημαντική είναι η διαφορά στον τρόπο κατάληψης της εξουσίας τηνοποία ο Χίτλερ κατέλαβε δημοκρατικότατα, βάσει του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Όσον αφορά τα κομμουνιστικά κόμματα ισχύουν τα ακόλουθα:

1.Τα ευρωκομμουνιστικά και γενικότερα ευρωαριστερά κόμματα με ιστορικούς εκπροσώπους τα αντίστοιχα ΚΚ Ισπανίας, Γαλλίας και κυρίως Ιταλίας πρέσβευαν την λεγόμενη αρχή του ιστορικού συμβιβασμού (compromiso storico), σύμφωνα με την οποία η εργατική και η αστική τάξη μπορούν και πρέπει να συνεργαστούν, απορρίπτουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικότερα αποδέχονται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Επομένως δεν υπάρχει διάσταση μεταξύ λόγων και έργων, με τη συμμετοχή τους σε ελεύθερες εκλογές

2.Σχετικά με τα ορθόδοξα "ΚΚ" τα οποία επαγγέλλονταν και ορισμένα όπως το ΚΚΕ  συνεχίζουν να επαγγέλλονται το σταλινικό πρότυπο με δεδομένο μάλιστα ότι όπου κατέλαβαν την εξουσία το έκαναν δια της βίας, τίθεται το ερώτημα εάν με τη συμμετοχή τους σε εκλογές δεν παραβιάζουντις ίδιες τους τις αρχές. Επίσης στον Εθνικοσοσιαλισμό, η θέση της γυναίκας ήταν πολύ πιο υποβαθμισμένη.[3] Τέλος, τα κείμενα του θεωρητικού του Εθνικοσοσιαλισμού Carl Schmitt δεν επιβάλλονταν από το καθεστώς τόσο πολύ, όσο τα γραπτά των Marx και Engels στα κομμουνιστικά συστήματα.[4]

Η σημασία της «Επιχείρησης Barbarossa» είναι ιδιαίτερα μεγάλη, διότι από την έναρξη της (22.6.1941) αρχίζει και ανδρώνεται η κομμουνιστική αντίσταση σε παγκόσμιο επίπεδο (π.χ. ίδρυση ΕΑΜ - Σεπτέμβριος 1941). Με τη Σ.Ένωση ασχολείται περισσότερο από όλα ο Hitler στο Mein Kampf. Την αναφέρει ως «Εβραϊκό δημιούργημα, το οποίο είναι-όμως- ώριμο να διαλυθεί, κατοικούμενο από τους επίσης κατώτερους Σλάβους»[5]. Αξιοσημείωτο επίσης, είναι το γεγονός ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της Εθνικοσοσιαλιστικής κυριαρχίας, απέναντι σε μια εξωτερική πολιτική την οποία διαμόρφωνε στην ουσία ο Hitler μόνος του και είχε ως κύριο άξονα της τον ρατσισμό, δε διατυπώθηκε από κανένα άλλο μέλος της ηγεσίας του Κράτους και του Κόμματος καμία εναλλακτική λύση.[6] Μόνο κατά την περίοδο από τη νίκη στη Γαλλία ως την οριστική λήψη της απόφασης για την εισβολή στη Σ. Ένωση (22.6-6.12.1940) και για λίγους μήνες, φάνηκε ότι υπήρχε πιθανότητα να διανοιχθεί κάποια τέτοια προοπτική.[7]

Εκείνη την περίοδο – και μάλιστα στο άμεσο περιβάλλον της εθνικοσοσιαλιστικής ηγεσίας- δημιουργήθηκε μια τάση με μήτρα υποστηρικτές του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου στην οποία ανήκε και ο Υπουργός Εξωτερικών Joachim von Ribbentrop. Η τάση αυτή πρέσβευε την ανάγκη να τεθούν στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, στόχοι ανάλογοι με εκείνους που υπήρχαν πριν και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου. Ακόμα και ο ίδιος ο Χίτλερ, δεν έβλεπε με κακό μάτι τις ιδέες αυτές. Η κεραυνοβόλα κατάληψη της Γαλλίας όμως τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Τα γεγονότα αυτά καταδεικνύουν ότι η διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικών αποφάσεων στα πλαίσια του συστήματος εξουσίας της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ακόμα και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής-όπου κατά τον Syring, η κυριαρχία του Χίτλερ έφτανε στα όρια του απόλυτου και μένει να διαλευκανθεί το ερώτημα: ποιοι παράγοντες τον ωθούσαν στιςσυγκεκριμένες αποφάσεις;»[8], κάθεάλλο παρά ευθύγραμμη ήταν.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.GREBING HELGÀ: GESCHICHTE DER DEUTSCHE ARBEITERBEWEGUNG NYMPHENBURGER VERLAGSANSTALT ΜΟΝΑΧΟ ΜΕΤ/ΣΗ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ ΗΛΙΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ ΑΘΗΝΑ 1982 σελ.274-292.

2.ΜΟΥΤΣΟΥΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΑΝΑΔΥΣΗΣ ΤΟΥΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΒΑΥΑΡΙΑ (ΔΙΠΛ/ΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑΤΜ.ΠΟΛ.ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ-ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008) ΣΕΛ. 41-42

3. Στο ίδιο σελ.42.

4. ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ Κ. Η ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ(C,SCHMITT) ΣΤΟ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΕΥΧΟΣ 21ΜΑΙΟΣ 2003 ΣΕΛ. 139-155

5. ΜΟΥΤΣΟΥΡΗΣ ' ο.π., σελ.11

6.WENDT,BERND.-JÜRGEN=AUSSENPOLITIK ΣΤΟ: BENZ,WOLFGANG-GRAML,HERMANN-WEISS,HERMANN(ΕΚΔ.):ENZYKLOPÄDIEDES NATIONALSOZIALISMUSKLETT-COTTA ΣΕΛ.66-84 ΕΔΩ ΣΕΛ.82-83

7. Στο ίδιο

8.ΜΟΥΤΣΟΥΡΗΣ ο.π. σελ.19-22