Στις 8 Οκτωβρίου 1827 διεξάγεται η Ναυμαχία του Ναυαρίνου στην οποία συγκρούστηκαν ο τουρκοαιγυπτιακό στόλος με τις ενωμένες ναυτικές μοίρες των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας).
Η ναυμαχία διεξήχθη ανοικτά του όρμου της Πύλου, γνωστής τότε με την ονομασία Ναυαρίνο. Η σημασία και οι συνέπειες της μάχης έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην τελευταία και κρισιμότερη φάση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Σύμφωνα με το Σύμφωνο του Λονδίνου που συνάφθηκε τον Ιούλιο του 1827, τα δύο εμπόλεμα μέρη -Ελλάδα και Τουρκία- έπρεπε να προχωρήσουν σε κατάπαυση του πυρός και να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις.
Οι Έλληνες αποδέχθηκαν την ανακωχή στις 21 Αυγούστου, ωστόσο με τη σύμπραξη των Church και Cochrane σχεδίαζαν τη συνέχιση του αγώνα εφόσον έκριναν ότι ο Σουλτάνος θα απέρριπτε τη συμμαχική πρόταση. Θέλοντας να προλάβει την επέμβαση των Συμμάχων ο Σουλτάνος ζήτησε την ενίσχυση του τουρκοαιγυπτιακού σώματος που βρισκόταν στην Πελοπόννησο. Οι δυνάμεις αυτές κατέφθασαν στον όρμο του Ναυαρίνου στις 28 Αυγούστου.
Ο Ναύαρχος Codrington, διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων, ενημέρωσε τον Ιμπραήμ, ότι σύμφωνα με τις διαταγές που είχε πάρει, έπρεπε τον εμποδίσει τον ανεφοδιασμό.
Ο Ιμπραήμ υποσχέθηκε ότι δε θα προχωρούσε σε περαιτέρω ενέργειες και ότι θα συμβουλευόταν το Σουλτάνο και τον Μοχάμεντ Άλι της Αιγύπτου.
Επιπλέον, ζήτησε να εμποδίσει ο Codrington τις επιχειρήσεις των Church και Cochrane στη Δυτική Ελλάδα. Ο Church όμως, μαζί με τον Hastings, παρά την ανακωχή, είχαν ξεκινήσει επιχειρήσεις στον Κορινθιακό κόλπο.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος εξήλθε του όρμου για να κατευθυνθεί προς το θέατρο των επιχειρήσεων, ωστόσο εξαναγκάστηκε να γυρίσει πίσω από το συμμαχικό στόλο.
Στις 7 Οκτωβρίου, ο Codrington θα εισέλθει εντός του όρμου του Ναυαρίνου για να μπορέσει να ελέγχει καλύτερα το λιμάνι. Η πράξη του αυτή προκάλεσε νευρικότητα στην τουρκοαιγυπτιακή πλευρά, η οποία την επομένη αποφάσισε να κινηθεί εχθρικά εναντίον του συμμαχικού στόλου.
Η ναυμαχία που ακολούθησε ήταν σφοδρή, αλλά η νίκη του συμμαχικού στόλου ήταν συντριπτική. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος έχασε τα 60 από τα 89 πλοία του και περίπου 8.000 άνδρες. Η καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα.
Στην Ελλάδα οι καμπάνες αντήχησαν ανά την επικράτεια και συναισθήματα χαράς και ελπίδας κατέλαβαν τους Έλληνες. Τα νέα της είδησης διαδόθηκαν γρήγορα απ' άκρη σ' άκρη.
Στην Ευρώπη τα νέα της ναυμαχίας δίχασαν τις ηγεσίες των κρατών. Στη Γαλλία και τη Ρωσία η είδηση των αποτελεσμάτων της ναυμαχίας αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό. Στην Αγγλία το γεγονός χαρακτηρίστηκε ως «ατυχές συμβάν» ενώ Γερμανία και Αυστρία θεώρησαν το συμβάν ως «τρομερή καταστροφή».
Επί της ουσίας όμως, οι Μεγάλες Δυνάμεις ενεπλάκησαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων και ήταν πλέον σαφές ότι θα διαδραμάτιζαν ενεργό ρόλο στον τερματισμό του.
(Πηγές: Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Wikipedia)
