Οι σχέσεις της Ρώμης με τους Γερμανούς, από τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. έως το 476 μ.Χ., δεν υπήρξαν σχεδόν ποτέ ειρηνικές. Για τη Ρώμη, τα εδάφη της Γερμανίας, αρχικά ήταν η νέα πρόκληση, ο νέος επεκτατικός στόχος. Μετά τη συντριβή στον Τευτοβούργιο Δρυμό το 9 μ.Χ., τα σύνορα με τη Γερμανία αποτέλεσαν το γεωπολιτικό όριο της αυτοκρατορίας προς τον Βορρά. Από την άλλη, η ακτινοβολία της αυτοκρατορίας πάντοτε έλκυε τους γερμανικούς λαούς, οι οποίοι είτε φιλοδοξούσαν να πολεμήσουν ως μισθοφόροι στους στρατούς της και να ζήσουν μέσα στα όριά της απολαμβάνοντας τα οφέλη του πολιτισμού της είτε να την καταλύσουν και να καρπωθούν με τη βία τα πλούτη της.
Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται και αναλύονται οι σφοδρές πολεμικές επιχειρήσεις ανάμεσα στους δύο πόλους ισχύος εκείνης της εποχής, που συνέβαλαν κι αυτές στη διαμόρφωση της σημερινής Ευρώπης. Οι συνεχείς συγκρούσεις των Ρωμαϊκών λεγεώνων με τους Γερμανούς από τον 1ο αιώνα μ.Χ. αποδείκνυαν τη θέληση της Ρώμης να προασπίσει τα κεκτημένα της από τις αντεπιθέσεις των βαρβαρικών φύλων. Οι αλλεπάλληλες εισβολές των γερμανικών λαών εις βάρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σήμαιναν τη διακαή επιθυμία τους για κυριαρχία επί του οικονομικά και πολιτισμικά εύρωστου ρωμαϊκού κόσμου. Στη παρούσα μελέτη τίθεται ως τελικό χρονολογικό όριο το έτος 476 μ.Χ. όταν καταλύεται η δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τον Γότθο στρατηγό Οδόακρο και μαζί της δύει ο κόσμος της αρχαιότητας για να ανατείλει ο μακρόχρονος Μεσαίωνας.
