Στις 15 Μαΐου 1252 εκδίδεται η παπική βούλα adextirpanda με την οποία επιτρέπονται αλλά και οριοθετούνται τα βασανιστήρια των αιρετικών κατά τη μεσαιωνική Ιερά Εξέταση.

Αφορμή για την έκδοση της παπικής βούλας στάθηκε η δολοφονία του παπικού ανακριτή της Λομβαρδίας, του Αγίου Πέτρου της Βερόνα που δολοφονήθηκε έπειτα από μία συνωμοσία των Καθαρών στις 6 Απριλίου 1252.

Σύμφωνα με την παπική βούλα, οι αιρετικοί χαρακτηρίζονταν ως «δολοφόνοι των ψυχών και ως ληστές των μυστηρίων του Θεού και της χριστιανικής πίστεως».

Έτσι, πρέπει να εξαναγκαστούν όπως, οι κλέφτες και οι ληστές, να ομολογήσουν τα λάθη τους.

Οι τρεις σημαντικότερες παράμετροι για τη χρήση βασανιστηρίων είναι οι εξής:

Α) Δεν πρέπει να προκαλούν απώλεια της ζωής ή των άκρων.

Β) Πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο μία φορά.

Γ) Ο ιεροεξεταστής πρέπει να έχει αδιάψευστα στοιχεία για να προχωρήσει στα βασανιστήρια.

Η παπική βούλα παραχωρούσε στο κράτος ένα μέρος της περιουσίας που επρόκειτο να κατασχεθεί από τους αιρετικούς. Το κράτος σε αντάλλαγμα αναλάμβανε το βάρος της διεξαγωγής της ποινής.

(Πηγές: Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Wikipedia)