Στις 18 Μαρτίου 1936 πεθαίνει ο Έλληνας πολιτικός και πρωθυπουργός της χώρας Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που χαρακτηρίστηκε Εθνάρχης.
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και το 1886 επέστρεψε στην Κρήτη όπου άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Γρήγορα αναμίχθηκε με την πολιτική, όπου χαρακτηριζόταν για την διορατικότητά του, την ευτολμία του και την ρητορική δεινότητά του.
Τήρησε επιφυλακτική στάση κατά την Κρητική Επανάσταση του 1896, ωστόσο παρά τη δυσμενή εξέλιξη εκπροσώπησε με μεγάλη επιτυχία τους Κρήτες στις διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Μετά την άφιξη του Αρμοστή Πρίγκιπα Γεώργιου (1899) ανέλαβε χρέη Υπουργού Δικαιοσύνης, απ' όπου απολύθηκε έπειτα από τη διαφωνία του με τον Αρμοστή στο ζήτημα της ασκούμενης πολιτικής για την ένωση της νήσου με την Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 1905 ηγήθηκε της Επανάστασης του Θερίσου που οδήγησε στην έξωση του Πρίγκιπα Γεωργίου και έδωσε νέα ώθηση στο Κρητικό Ζήτημα.
Με την εκδήλωση του Κινήματος στου Γουδή το 1909, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προσκάλεσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να ηγηθεί του κινήματος. Ο Βενιζέλος είχε αναδειχθεί σε εξέχουσα προσωπικότητα με πολιτική ακτινοβολία τόσο στον ελεύθερο όσο και στον αλύτρωτο ελληνισμό. Στις εκλογές του 1910 παρότι δεν έλαβε μέρος στην προεκλογική εκστρατεία εκλέχθηκε πρώτος Βουλευτής Αττικοβοιωτίας.
Ο Βενιζέλος ίδρυσε το Κόμμα των Φιλελευθέρων και τον Οκτώβριο του 1910 σχημάτισε την πρώτη του Κυβέρνηση. Χάρη στο μεταρρυθμιστικό του έργο η χώρα αναδιοργανώθηκε στρατιωτικά και ανασυντάχθηκε διοικητικά, δίνοντας μία νέα δυναμική για να πραγματοποιηθεί το όραμα των εθνικών διεκδικήσεων.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους χάρη στην πολιτική του ευφυΐα ενέταξε την Ελλάδα στη Συμμαχία των Βαλκανικών κρατών, πείθοντάς τα για την ωφελιμότητα της συμμετοχής της χώρας. Στις διαπραγματεύσεις του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου λόγω της διπλωματικής του ευελιξίας και δεξιοτεχνίας η Ελλάδα διπλασίασε τα σύνορά της.
Το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε το Βενιζέλο σε ρήξη με το Βασιλιά Κωνσταντίνο Α', γεγονός που οδήγησε στον Εθνικό Διχασμό. Ο Βενιζέλος ήταν υπέρ της συμμετοχής της χώρας στο πλευρό των Συμμάχων της Αντάντ, ενώ ο Βασιλιάς ήταν υπέρ της Ουδετερότητας. Κατά τη διάρκεια του Διχασμού ο Βενιζέλος παραιτήθηκε δύο φορές και σχημάτισε την Κυβέρνηση της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη. Με την επανένωση της χώρας ύστερα από παρέμβαση των Συμμάχων ο Βενιζέλος ανέλαβε και πάλι Πρωθυπουργός.
Εκπροσώπησε την Ελλάδα στις συνδιασκέψεις του Νεϊγύ και των Σεβρών, όπου φανερώνοντας για μία ακόμη φορά τις διπλωματικές του ικανότητες, υπέγραψε τις συνθήκες που δημιούργησαν την Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» δίνοντας σάρκα και οστά στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας.
Κατά τη διάρκεια της επιστροφής του στη χώρα εκδηλώθηκε δολοφονική απόπειρα εναντίον του στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λιόν. Στην Ελλάδα έγινε δεκτός με τιμές και ανακηρύχτηκε σε «άξιον της πατρίδος». Στις εκλογές όμως του Νοεμβρίου 1920 ηττήθηκε και θεωρώντας το γεγονός παραιτήθηκε από την πολιτική και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 ανέλαβε το ιδιαίτερα δύσκολο έργο της εκπροσώπησης της χώρας στη συνδιάσκεψη της Λοζάνης με μεγάλη επιτυχία.
Διαφώνησε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας και την εκθρόνιση της βασιλικής δυναστείας με απόφαση της Βουλής, καθώς θεωρούσε πως ο λαός, αφού επικρατήσουν συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας, θα έπρεπε να αποφασίσει με νομιμοποιητικό δημοψήφισμα.
Το 1927 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο κέρδισε στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν εκλέγοντας 228 Βουλευτές σε σύνολο 300 εδρών. Κατά τη διάρκεια της τετραετούς πρωθυπουργίας του έδωσε νέα ώθηση στις διπλωματικές σχέσεις της χώρας με την Ιταλία και τη Γιουγκοσλαβία. Παράλληλα εγκαινίασε και την περίοδο ειρηνικής φιλίας με την Τουρκία. Παραιτήθηκε το 1932 υπό το βάρος της διεθνούς οικονομικής κρίσης που άρχισε να πλήττει τη χώρα.
Τον Ιούνιο του 1933 πραγματοποιήθηκε δεύτερη δολοφονική απόπειρα εναντίον του στην Κηφισιά.
Το 1935 συμμετείχε στο ανατρεπτικό κίνημα κατά της δημοκρατίας, το οποίο απέτυχε, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τη χώρα για μία ακόμη φορά. Ταυτόχρονα το έκτακτο στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο ερήμην του.
Πέθανε στη Γαλλία και η σορός του μεταφέρθηκε στα Χανιά όπου τελέστηκε πάνδημη κηδεία. Ετάφη στο Ακρωτήρι που αποτελεί έκτοτε πανελλήνιο προσκύνημα.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες πολιτικούς και τους τέσσερις σημαντικότερους αναμορφωτές της Σύγχρονης Ελλάδας (Ιωάννης Καποδίστριας, Χαρίλαος Τρικούπης, Ελευθέριος Βενιζέλος και Κωνσταντίνος Καραμανλής). Το πολιτικό του ταλέντο, οι διπλωματικές ικανότητες, η ευελιξία και η διορατικότητά του συνετέλεσαν στην ανάδειξή του σε πρωταγωνιστική μορφή της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
(Πηγές: Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Wikipedia)
