(Tο άρθρο αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ναπολέων Βοναπάρτης - Οι Μεγάλες Μάχες / Τόμος Α'" του συνεργάτη μας Δημήτριου Θαλασσινού)
Η γέφυρα στο Λόντι
Ενώ ο αυστριακός στρατός υποχώρησε στο Μιλάνο, ο Βοναπάρτης εξαπέλυσε μια αριστοτεχνική εκστρατεία ελιγμών με σκοπό να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν την πόλη χωρίς μάχη. Το αποκορύφωμα σημειώθηκε στο Λόντι, όπου ό,τι βρισκόταν ανάμεσα στους Γάλλους και τη νίκη ήταν μια μακριά ξύλινη γέφυρα.
Ενώ δεν είχε στεγνώσει ακόμα το μελάνι της Ανακωχής του Κεράσκο, ο Βοναπάρτης διέταξε τα τμήματά του να βαδίσουν προς τον Πάδο. Οι Αυστριακοί περίμεναν μετωπική επίθεση και αναπτύχθηκαν ανάλογα καλύπτοντας τα κύρια σημεία διάβασης στην άνω κοιλάδα του Πάδου μεταξύ Τουρίνου και Μιλάνου. Αντί γι' αυτό, ο Βοναπάρτης διέταξε τη μεραρχία του Σερυριέ να καταλάβει τη νότια όχθη του ποταμού, δημιουργώντας ένα προπέτασμα του ελιγμού» προκειμένου να εμποδίσει την αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεών του.
Ασφαλής από τα μάτια των ανιχνευτών του εχθρού, κίνησε τον υπόλοιπο στρατό ανατολικά, προς την Πιατσέντζα, την οποία κρατούσαν ασθενώς οι Αυστριακοί, οι οποίοι περίμεναν το βάρος της επίθεσης του Βοναπάρτη πιο ανατολικά. Η εμπροσθοφυλακή του Στρατηγού Ντ' Αλεμάν ήταν μια επίλεκτη μονάδα αποτελούμενη κυρίως από γρεναδιέρους. Αυτή η αιχμή του δόρατος πολέμησε πέρα από τον Πάδο μέχρι την 6η Μαΐου 1796 και κράτησε το προγεφύρωμα, ενώ ο υπόλοιπος στρατός ήρθε πίσω του. Ο γενναίος συνταγματάρχης Λαν, ο οποίος ηγήθηκε της διάβασης, θα γινόταν ένας από τους πιο τολμηρούς στρατάρχες του Βοναπάρτη.
Υπό την κάλυψη της διάβασης της Πιατσέντζα, ο Στρατηγός Ωζερό κατόρθωσε να περάσει τον ποταμό πιο ανατολικά, ενώ ο Μασενά ενίσχυσε τον Ντ' Αλεμάν. Αντιμετωπίζοντας τον όγκο του γαλλικού στρατού που απειλούσε τις γραμμές συγκοινωνιών του, ο Αυστριακός στρατηγός Μπολιέ δεν είχε πολλές επιλογές πέρα από το να υποχωρήσει ανατολικά πριν να τον αποκόψει τελείως ο γαλλικός στρατός. Το Μιλάνο εκκενώθηκε στις 10 Μαΐου και μια εβδομάδα αργότερα ο Βοναπάρτης μπήκε στην πόλη θριαμβευτής.
Στο μεταξύ, και οι δύο στρατοί βρίσκονταν τώρα βόρεια του Πάδου: οι Αυστριακοί υποχωρούσαν προς τον ποταμό Άντα στα ανατολικά, οι Γάλλοι συγκέντρωναν τις δυνάμεις τους βόρεια της Πιατσέντζα. Ο Μπολιέ σχεδίαζε να οργανώσει μια νέα αμυντική γραμμή κατά μήκος του 'Αντα, αλλά ο Βοναπάρτης δεν είχε πρόθεση να δώσει καμιά ευκαιρία στον αντίπαλο του να ανασυνταχθεί. Ο Ντ' Αλεμάν διατάχθηκε να προελάσει βορειοανατολικά και να καταλάβει τη διάβαση του Άντα στο Λόντι. Η κατάληψη της γέφυρας του Λόντι θα προσέφερε στους Γάλλους μια πιθανότητα να παγιδέψουν τον αυστριακό στρατό που υποχωρούσε. Τουλάχιστον, ο εχθρός θα έχανε την ευκαιρία να οργανώσει μια αμυντική γραμμή στον Άντα.
Ο μικρός δεκανέας
Ο Μπολιέ είχε τάξει στο Λόντι μια φρουρά μεγέθους μεραρχίας - 10.000 άνδρες, με διοικητή τον Στρατηγό Σεμπότεντορφ. Η γαλλική εμπροσθοφυλα-κή έφτασε στο Λόντι νωρίς στις 10 Μαΐου και απώθησε τους Αυστριακούς ακροβολιστές πέρα από τον ποταμό. Όταν έφτασε, ο Βοναπάρτης βρήκε τους αμυνόμενους αναπτυγμένους στην απέναντι όχθη με ανοιχτά πεδία βολής. Η γέφυρα θεριζόταν από ομοβροντίες μυδραλίων και πυρών τουφεκιών.
Ενώ περίμενε να φτάσει στο Λόντι ο κύριος όγκος του στρατού, ο Βοναπάρτης συγκέντρωσε τα 24 πυροβόλα του και τα έταξε στη δυτική όχθη σκοπεύοντας ο ίδιος ένα ένα πυροβόλο. Υπό την καθοδήγησή του σφυροκόπησαν τις αυστριακές θέσεις. Ήταν ένα ασυνήθιστο έργο για στρατηγό και με αυτό κέρδισε την προσωνυμία «Μικρός Δεκανέας» και τον θαυμασμό των ανδρών του. Όταν τα τμήματα ήταν έτοιμα, ο Βοναπάρτης ενθάρρυνε τους άντρες με έναν λόγο και μετά τους οδήγησε στη γέφυρα.
Η πρώτη έφοδος αποκρούστηκε από καταιγιστικά πυρά. Ο Μασενά ηγήθηκε της επόμενης εφόδου και αυτή τη φορά η επίθεση πέτυχε. Οι Γάλλοι εγκατέστησαν προγεφύρωμα στην απέναντι όχθη. Ενώ έσπευδαν ενισχύσεις πέρα από τη γέφυρα, άλλα γαλλικά τμήματα πέρασαν τον ποταμό παραπάνω με βάρκες και από πόρους. Η γραμμή του Άντα είχε διασπαστεί. Ο Βοναπάρτης δεν πέτυχε πλήρη νίκη, επειδή ο στρατός του Μπολιέ διέφυγε ανατολικά, αλλά οι Γάλλοι διατηρούσαν την πρωτοβουλία αναγκάζοντας τους Αυστριακούς να συνεχίσουν την υποχώρησή τους στο ισχυρό οχυρό της Μάντοβα. Επίσης, έδωσε στον Βοναπάρτη την εντύπωση ότι ήταν ανώτερος άνθρωπος, προορισμένος για μεγάλα πράγματα. Η αντίληψη αυτή θα ενισχυόταν λίγες ημέρες αργότερα, όταν μπήκε ως κατακτητής στο Μιλάνο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
• Black Jeremy: European Warfare 1660-1815, UCL Press, London 1994.
• Chandler D.: Atlas of Military Strategy, Arms and Armour, London 1996.
• Chandler D.: The Campaigns of Napoleon, Macmillan, New York 1978.
• Cowley R., & G. Parker: Military History, Houghton Mifflin, New York, 1996.
• Esdaile Ch.: The Wars of Napoleon, Longman, NEW YORK 1995.
• Falls Cyril: Great Military Battles, Spring Books, London 1969.
• Grbasic Z., V. Vuksic: The History of cavalry, facts on file, New York 1989.
• Hughes Mg: Firepower, Spellmount, London 1997.
• Keegan J., A. Wheatcroft: Who΄S Who in Military History, Routledge, New York 1996.
• Laffin J.: Brasey΄S Battles, Brasey΄S, London 1995.
• Ledru Eric: Napoleon, Moliere, Paris 1995.
• Livesey Aanthony: Great Commanders and their Battles, Macmillan, New York 1987.
• Mac Donald J.: Great Battlefields of the World, Collier Books, New York 1984.
• Nosworthy Brent: Battle Tactics of Napoleon Aand His Enemies, Constable, London 1995.
• Rothenberg Gunther: Napoleon's great Adversary, Spellomount, London 1995.
• Strawson John: The Duke and the Emperor Constable, London 1994.
• Καρύκας Π.: ΝΑΠΟΛΕΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1999.
• Λούντβιχ Έμιλ: Ναπολέων, Εκδόσεις Κ.Μ., Αθήνα 1955.
• Θαλασσινός Δ., Ναπόλεων – Πλούσιο Φωτογραφικό Υλικό, Αθήνα 2001.
